ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

 

 

Πάνω από πενήντα παραστάσεις και εκδηλώσεις έχουν παρουσιαστεί στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός, το οποίο απέσπασε συνολικά 16 καλλιτεχνικά βραβεία και 40 υποψηφιότητες σε διάφορες κατηγορίες για τα πέντε πρώτα χρόνια της λειτουργίας του.

Κυρίως όμως έδωσε τη δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να δοκιμαστούν, συχνά για πρώτη φορά:

στη σκηνοθεσία (Τάσος Αλατζάς, Κώστας Βασαρδάνης, Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Κωνσταντίνος Μαραβέλιας, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Λουκία Μιχαλοπούλου κ.α),

στην υποκριτική (όπως οι απόφοιτοι και οι τελειόφοιτοι των Δραματικών Σχολών Πράξη Επτά και Ίασμος που συμμετείχαν αντίστοιχα στις παραστάσεις της Λουκίας Μιχαλοπούλου Backstage και του Γιώργου Νανούρη Το αμάρτημα της μητρός μου του Γ. Βιζυηνού κ.α)

καθώς και στη δραματουργία (όπως ο Δημήτρης Αγαρτζίδης με το έργου Ζάχαρη, ο Δημήτρης Οικονόμου με Το τραγούδι της Φλέρυς, η Δέσποινα Καλαϊτζίδου με το έργο της Ελένη ή Σούλα, η Ευσταθία με το έργο της Η Απολογία της Μαρί Κιουρί, ο Μάνος Καρατζογιάννης με τα έργα του Οι Μάρτυρες των Αθηνών και Για την Ελένη κ.α), φέρνοντας κοντά παλιότερες και νεότερες γενιές δημιουργών και ερμηνευτών.

 

Παράλληλα, αναπτύχθηκαν σημαντικές δράσεις όπως το Αναγνωστήριο και Κάθε Πέμπτη Κύριε Νιάρχο που φιλοξένησαν προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών (Μαριγώ Αλεξοπούλου, Σπύρος Βραχωρίτης, Άννα Γεραλή, Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Κική Δημουλά, Μάνος Ελευθερίου, Άλκη Ζέη, Ξένια Καλογεροπούλου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Όλια Λαζαρίδου, Ηλίας Λογοθέτης, Νένα Μεντή, Θανάσης Νιάρχος, Νίκος Ορφανός, Βασίλης Παπαβασιλείου, Μάνια Παπαδημητρίου, Ρούλα Πατεράκη, Σταμάτης Φασουλής, Κωνσταντίνος Χατζής, Νικός Χατζόπουλος κ.α).

 

Ξεχωριστές για το πρόγραμμά μας, μεταξύ άλλων και για τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, υπήρξαν η προσβάσιμη σε όλες τις κοινωνικές ομάδες παράσταση Ο θρίαμβος του έρωτα του Μαριβώ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαραβέλια, και σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό Liminal, η συνεργασία με τη Θεατρική Ομάδα των Κωφών Τρελά Χρώματα (Η μυθιστορία του κυρίου Μολιέρου του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ σε μετάφραση Ειρήνης Λεβίδη και σκηνοθεσία Έλλης Μερκούρη), η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη Αυτά που αγαπώ σε συνεργασία με το Κέντρο Κοινωνικής Φροντίδας «Εργαστήρι – Λίλιαν Βουδούρη»   καθώς και η στέγαση της Θεατρικής Ομάδας των Αστέγων Walkabout της Equal Society υπό την καθοδήγηση του Παναγιώτη Δορλή (Τα ραδίκια ανάποδα του Γιώργου Γαλίτη, Μόλλυ Σουήνη του Μπράιαν Φρίελ και Ανοιχτές Πληγές των Καμπανέλλη – Δήμου – Σερέφα).

 

Άλλωστε, η «Ετερότητα» (με ξεχωριστές παραστάσεις έργων σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση, όπως οι Φυλές της Νίνα Ρέιν σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, το Όπως πάει το ποτάμι του Μάρτιν Σέρμαν σε μετάφραση Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη και Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις της Ornela Vorpsi σε μετάφραση Μαρίας Σπυριδοπούλου και σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, Χάπι του Έντα Γουόλς σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη – πανευρωπαϊκή πρεμιέρα, Αριζόνα του Χουάν Ρούμπιο Κάρλος σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, Μούρη Γεμάτη Μούρα του Λόρενς Ουίλσον σε μετάφραση Τζούλιας Διαμαντοπούλου και σκηνοθεσία Αθηνάς Δελιάδη).

 

Το «Νεοελληνικό Έργο» (Ημέρα Κυρίου του Γιάννη Τσίρου και Το τραγούδι της Φλέρυς του Δημήτρη Οικονόμου σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, Τσιτάχ του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Γιώργου Νινιού, Αυτός ο Άλλος και το Παντελόνι του του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, Ο ήχος του όπλου της Λ. Αναγνωστακη, Ο ουρανός και… το παντελόνι του των Αναγνωστάκη και Καμπανέλλη – σε σκηνοθεσία του, μελετητή των έργων της Λούλας Αναγνωστάκη, Μάνου Καρατζογιάννη, Η παρέλαση της Λούλας Αναγωστάκη από τη βραβευμένη θεατρική ομάδα Εast N Bull σε σκηνοθεσία της Baris Celiloglou, Ο Γάμος του Μ. Ποντίκα σε σκηνοθεσία Αγγελικής Μαρίνου και Κώστα Παπακωνσταντίνου, Η Θυσία του Αβραάμ – Αγνώστου σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, Μελάχρα του Π. Χορν σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου, Πεθαίνω σα χώρα του Δ. Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη, Πόρτες της Χ. Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία Μιχαέλας Αντωνίου, Η απολογία της Μαρί Κιουρί της Ευσταθίας σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, Η απαγωγή της Τασούλας του Κωνσταντίνου Μάρκελλου σε σκηνοθεσία του ίδιου, Ελένη ή Σούλα της Δέσποινας Καλαϊτζίδου σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα και σε συνεργασία με το Greek Play Project, Stand up tragedy της Κάτιας Γέρου σε σκηνοθεσία Κυριάκου Κατζουράκη, Ηλέκτρα: μια σύγχρονη τραγωδία της Ελένης Τριανταφυλλοπόυλου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μωραΐτη, η μουσικοθεατρική παράσταση του Γιωργή Τσουρή και της Ηρώς Μπέζου, με αφορμή τα 50 χρόνια από το Μάη ’68, Τα τραγούδια του Μάη και Είμαι του Ζαχαρία Καρούνη σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα, το Αφιέρωμα στη Χρύσα Σπηλιώτη σε επιμέλεια Ναταλίας Κατσού και Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα του Σάκη Σερέφα σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινήτου και σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αναλόγιο καθώς και οι επετειακές, σχετικά με την ιστορική μνήμη, παραστάσεις των έργων του Μάνου Καρατζογιάννη για την Κατοχή και τον Εμφύλιο αντίστοιχα Οι Μάρτυρες των Αθηνών, Για την Ελένη, Passport), τα «Μικρά Κλασικά», η μεταφορά δηλαδή λογοτεχνικών κειμένων στη σκηνή (Πατρίδα τώρα – 8 ώρες και 35 λεπτά της Φωτεινής Τσαλίκογλου σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, Ψυχολογία Συριανού Συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη σε σκηνοθεσία Κώστα Βασαρδάνη, Το αμάρτημα της μητρός μου του Γεώργιου Βιζυηνού σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, Ξαναλέγοντας τις ιστορίες του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία του ίδιου και η ανθολογία του Έντγκαρ Λη Μάστερς Spoon River που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δήμητρας Κονδυλάκη) καθώς και ο «Μικρός Σταθμός» (Το μικρό πόνι του Πάκο Μπεθέρα, με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, Κρίση είναι θα περάσει, με θέμα την επιληψία, των Πέτρου Αλατζά, Αναστάσιου Μπονάκη και Άγη Εμμανουήλ σε σκηνοθεσία Άγη Εμμανουήλ, καθώς και οι παραστάσεις για παιδιά, σε συνεργασία με τις θεατρικές ομάδες παιδικού θεάτρου Ονειρόδραμα, Hippotheatregroup, Δον Κιχώτες, Μικρός Νότος και Μποέμ αντίστοιχα: Μπες στα παπούτσια μου και Μια τελεία είναι μόνο η αρχή, Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ, Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα σε σκηνοθεσία Χρήστου Χριστόπουλου, Αισώπου φίλοι σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου, Η επιστροφή των παραμυθιών, με θέμα τη φιλαναγωσία, της Γεωργίας Παρασκευά σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου καθώς και τα Παιχνίδια διατροφής της Αγγελικής Φωστίνη σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μαραγκού από τη θεατρική ομάδα Καρυδότσουφλο) αποτέλεσαν τους κύριους άξονες του προγράμματος μας τα πέντε χρόνια της συνολικής μας λειτουργίας.

 

 

Τέλος, την περίοδο της πανδημίας το Θέατρο Σταθμός ήταν από τα πρώτα που ανέπτυξε έντονη ψηφιακή δραστηριότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην  ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr, χωρίς καμία οικονομική σύνδρομή σε πάνω από 125.000 χρήστες.

 

Πιο συγκεκριμένα, το ψηφιακό πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός ανέπτυξε δράσεις με:

– Εκπαιδευτικό χαρακτήρα, όπως το ψηφιακό αφιέρωμα στη Λούλα

 

Αναγνωστάκη Ο ψηφιακός Δεκέμβρης της Λούλας Αναγνωστάκη, σε επιμέλεια του Μάνου Καρατζογιάννη, που περιελάμβανε την προβολή παραστάσεων των έργων της, ηχογραφημένες ημερίδες σχετικές με το έργο της με τη συμμετοχή καταξιωμένων καλλιτεχνών και θεατρολόγων και θεατρολογικό υλικό αναφορικά με τη δραματουργία της.

 

 

– Κοινωνικό χαρακτήρα, όπως η καμπάνια Η καλοσύνη των ξένων που οργάνωσε το Θέατρο Σταθμός για το Ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών με την εθελοντική συμμετοχή ηθοποιών που μετρούν κοντά μισό αιώνα πάνω στη σκηνή (Μπέτυ Αρβανίτη, Χρήστο Βαλαβανίδη, Γρηγόρη Βαλτινό, Δημήτρη Καταλειφό, Ασπασία Κράλλη, Γιώργο Κωνσταντίνου, Ερρίκο Λίτση, Σπύρο Μπιμπίλα, Ράνια Οικονομίδου, Σοφία Φιλιππίδου, Άννα Φόνσου και Κατερίνα Χέλμη), η προβολή της παράστασης του έργου της Νίνα Ρέιν με θέμα τη διαφορετικότητα Φυλές σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά καθώς και η αρθρογραφία του διακεκριμένου ψυχιάτρου Στέλιου Κρασανάκη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Θεάτρου Σταθμός με σκοπό την ψυχολογική υποστήριξη των φίλων του αναφορικά με την πανδημία και τις επιπτώσεις του εγκλεισμού.

 

 

– Αναφορικά με την ιστορική μνήμη, όπως η προβολή της παράστασης του Μάνου Καρατζογιάννη Οι Μάρτυρες των Αθηνών με θέμα την καθημερινότητα στην Αθήνα της Κατοχής – 80 χρόνια μετά την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της εκδήλωσης με την Άλκη Ζέη για την Ζωρζ Σαρή στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, τόσο για το ενήλικο κοινό όσο και για τους μικρούς του φίλους, καθώς και το ψηφιακό αφιέρωμα Να ‘τανε το ‘21, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

 

 

– Ψυχαγωγικό χαρακτήρα, όπως το Εορταστικό Αφιέρωμα στη Νένα Μεντή που περιελάμβανε την παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη Ξένες Πόρτες – Μάνος Ελευθερίου που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 2019 στην Πειραιως 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την παράσταση Η Σύλβα και ο Δράκος που παρουσιάστηκε τη σεζόν 2014- 2015 στη μουσική σκηνή Χαμάμ, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη Ο γύρος του θανάτου, καθώς και την εκδήλωση Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβρίο 2017 με καλεσμένη του Θανάση Νιάρχου την ίδια τη δημοφιλή πρωταγωνίστρια σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

 

Έγραψαν, μεταξύ άλλων, για το θέατρο Σταθμός και το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα:

 

 

(..) Αντ’ αυτών, σήμερα, λίγα είναι τα θέατρα που λειτουργούν με την προσωπική σφραγίδα ενός καλλιτέχνη, συνήθως σκηνοθέτη. Με πρώτο το Πορεία του Δημήτρη Τάρλοου, που έχει χαράξει το δικό του δρόμο δημιουργώντας μια οργανωμένη θεατρική κυψέλη, λίγοι καταφέρνουν να στήσουν το δικό τους μικρόκοσμο. Ο Δημήτρης Λάλος στο Tempus Verum – Εν Αθήναις και ο Μάνος Καρατζογιάννης στον Σταθμό ανήκουν στους εκλεκτούς που μέσα στην κρίση και στο θολό, χαώδες θεατρικό τοπίο βρήκαν στέγη για τη δική τους φωνή. Στο Σταθμό ο Μάνος Καρατζογιάννης πέτυχε μέσα σε μια τριετία να φτιάξει ένα μεγάλο – μικρό θέατρο με δικές του παραγωγές αλλά και με συμπαραγωγές, θέλοντας να στηρίξει το νεοελληνικό έργο, ενώ ενέταξε στο πρόγραμμα και ποικίλες εκδηλώσεις. Ίσως τελικά το μέλλον του Θεάτρου να περνά μέσα από δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος, με ομάδες «προσωπικής» σφραγίδας και ταυτότητας.

 

Μυρτώ Λοβέρδου, Tα Νέα, 3/12/2019

 

 

Άνοιξε πριν από δύο χρόνια τις πόρτες του φωτίζοντας την πλατεία Μεταξουργείου με ωραίες παραστάσεις, συναντήσεις με σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες, έμφαση στα ελληνικά θεατρικά έργα αλλά και σε ό,τι καινούργιο παίζεται στις σκηνές του εξωτερικού. Αυτό είναι το θέατρο Σταθμός, η ολοζώντανη σκηνή που μπήκε φέτος στην τρίτη της χρονιά και δείχνει ότι συνεχίζει με ακόμη μεγαλύτερη ακμαιότητα και ενθουσιασμό. 

 

Αθηνόραμα team, Αθηνόραμα, 22 /11/ 2019

 

 

Δυο χρόνια μόνο. Κι όμως, το μικρό, κομψό θεατράκι που έστησε ο Μάνος Καρατζογιάννης με τους συνεργάτες του στο στενό της Βίκτωρος Ουγκώ, δυο βήματα από την πλατεία Καραϊσκάκη και το Μετρό Μεταξουργείο, πρόλαβε και κέρδισε τις καρδιές των θεατρόφιλων (και των κριτικών) δημιουργώντας σπουδαία θεατρικά γεγονότα: παραστάσεις με ουρές, εκδηλώσεις με νόημα, νέα καλλιτεχνικά πρόσωπα με αξία.

Έτσι έχει κάθε δίκιο να γιορτάζει τη νέα θεατρική σεζόν, πόσο μάλλον που είναι μια ευκαιρία να πάει ένα βήμα παραπέρα. Με καινούργιες, ενδιαφέρουσες παραγωγές και επαναλήψεις που το κοινό απαιτεί. Με έμφαση όπως πάντα, στο ελληνικό θέατρο – ο Μάνος Καρατζογιάννης έχει δείξει αυτό το πάθος του. Και με τη «μνήμη» είτε ως καλλιτεχνική είτε ως ιστορική αναφορά να εμπνέει αρκετές παραστάσεις.

 

Βένα Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 23/9/2019