Στο θέατρο Σταθμός ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθέτησε έξοχα το σημαίνον πολλά, ιδίως σήμερα, έργο της Αναγνωστάκη.Μια παράσταση σαν τις μποτίλιες στο πέλαγο. Και χάρηκα που την ημέρα που είδα την παράσταση την παρακολούθησαν νέα παιδιά.. Ο Καρατζογιάννης είχε και ευτυχή διανομή αλλά και συνεργάτες, τον Γιάννη Αρβανίτη στα σκηνικά, τη Βασ.Σύρμα στα κοστούμια, τον Αντώνη Παπακωνσταντίνου στη μουσική, τον Αλεξάνδρου στους φωτισμούς, τον Κλουκίνα στο βίντεο. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου (Κάτια) κυριολεκτικά συγκλονιστική, με μια σπάνια ευαισθησία και τραγική εσωτερική ταραχή.Η Τζένη Σκαρλάτου (Μαρίκα) σχεδίασε και εκτέλεσε μια ερωτική βουλιμία, σανίδα σωτηρίας και και διαβατήριο επιβίωσης χωρίς κανένα σύνδρομο ηθικολογίας ή ανηθικότητας.Ο έμπειρος Σταύρος Μερμήγκης καίριος στον σύντομο ρόλο του.Ο Κώστας Νικούλι (Γιαννούκος) αποκάλυψη.Ταλέντο ατόφιο και πολλά υποσχόμενο. Κατάκτηση. Ο Αγησίλαος Μικελάτος (Μιχάλης) λιτός, ευθύς και καίριος, με βάθος τεχνικών μέσων.Η Βασιλική Τρουφάκου (Φάνη) έκπληξη. Τι εσωτερικότητα, τι έξοχες σιωπές, τι συναισθηματικός πλούτος και πόση ερωτική διαθεσιμότητα με ήθος

Την υπόγεια αυτή δόνηση, τον υπόκωφο σεισμό, καταγράφει η Αναγνωστάκη μτην «κασέτα» της στα 1987.Κι αυτόν αναμεταδίδει σήμερα ο εγγύτερος σε σ’ αυτήν καλλιτέχνης της σκηνής μας, ο Μάνος Καρατζογιάννης, στο θέατρο «Σταθμός» της πλατείας Καραϊσκάκη. Ο σκηνοθέτης γνωρίζει καλά πως οφείλει να παρουσιάσει στη σκηνή κάτι ορατό για να δείξει κάτι αόρατο. Πολύ κοντά στην τσεχοφική τεχνική, ο δικός του «Ήχος» είναι μια σειρά από θραύσματα, μικρό – εικόνες που συνθέτουν μιαν ασταθή ηθογραφία.(..) Υπάρχει επομένως στο μέσον της σκηνής του Καρατζογιάννη ένα ρήγμα που δεν γεφυρώνεται εύκολα.Από τη μια, η Κάτια, με τη Μαρίκα της Τζένης Σκαλάτου και τον Ηλία του Σταύρου Μερμήγκη. Συνθέτουν από κοινού έναν κόσμο που έχει αποδεχτεί να ζει διαφορετικά από τις επιθυμίες του, συμφυλιωμένο με μια διαφθορά που ξεκινάει από τη μέσα ήττα και επιμολύνει ό,τι αγγίζει. Οι τρεις ηθοποιοί παίζουν αυτό ακριβώς: με ελαφρά ειρωνεία και στέρεα υποκριτικά μέσα παραδίδουν τη δική τους παράσταση, στη μεγάλη σκηνή του κόσμου. Αυτός ο κόσμος διαφέρει όμως από εκείνον της νεότερης γενιάς, της Φανής της Bασιλικής Τρουφάκου, του Μιχάλη του Αγησίλαου Μικελάτου και του Γιάννη του Κώστα Νικούλι.Ο μικρός κόσμος των νέων είναι εγκλωβισμένος στον μεγάλο κόσμο των γονιών του.Κι αυτό που οι νέοι στην πραγματικότητα αποζητούν δεν είναι να τον αλλάξουν.Είναι να δραπετεύσουν.Τη δική τους βουβή απελπισία, την άλαλη απόγνωση και τη βίαιη ακινησία τους αποδίδουν θαυμάσια οι τρεις νέοι ηθοποιοί. Ο Καρατζογιάννης δίδαξε τελικά το έργο της Αναγνωστάκη σαν μια χασμωδία ανάμεσα σε δύο φωνές και δύο κόσμους.Μια σημαντική παράσταση της Αναγνωστάκη, ένας «ήχος του όπλου» σαν υπενθύμιση της «οπλοκατοχής» και της ακόμα απειλητικότερης συλλογικής «κώφωσης» των καιρών μας.»

Είδα τον Ήχο του όπλου απόψε, με μια έξοχη Πέγκυ Σταθακοπούλου, με τη  αληθινά σπαρακτική Βασιλική Τρουφάκου και με τη σαρωτική Τζένη Σκαρλάτου. Ολόσωστοι ο έμπειρος Σταύρος Μερμήγκης και ο Αγησίλαος Μικελάτος.Ευχάριστη έκπληξη ο νεαρός Κώστας Νικούλι. Mπράβο στον Μάνο Καρατζογιάννη!

Ο κύριος Μάνος Καρατζογιάννης, ερευνητής της δραματουργίας της Λούλας Αναγνωστάκη και αφοσιωμένος θεατράνθρωπος βάζει βόμβα στην έννοια της ενηλικίωσης, στο μετέωρο σχήμα της Οικογένειας, με τον “Ήχο του Όπλου” που παίζεται αυτές τις ημέρες στο Θέατρο Σταθμός.Δεν φοβάται το κείμενο, την καμπή που γράφτηκε (την ενηλικίωση του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, το 87), δουλεύει με τους χαρακτήρες, δεν μένει στο σχήμα των μετέωρων βημάτων τους.Οι ηθοποιοί όλοι υπέροχοι.Να ένα σαφές σήμα.

Καταπληκτική θεατρική ευωχία. Παρακολούθησα την πρεμιέρα με κομμένη την ανάσα!!! Ήταν σα να αγνοούσα παντελώς την αρχική παράσταση.Είδα ηθοποιούς και ηθοποιές να λυγάνε, να γονατίζουν κάτω από το βάρος του ψυχισμού που επιφορτίστηκαν να ενσωματώσουν.Κι όλα αυτά με τη μεγίστη δυνατή ψυχρότητα και κινηματογραφική σχεδόν αληθοφάνεια, χωρίς όμως τηλεοπτικές ευκολίες κι ανακουφιστικές «παρακάμψεις» του θυμικού.Απολύτως συντονισμένη και καλοκουρδισμένη παράσταση στο ατμοσφαιρικό θεατράκι «Σταθμός» σε μια γειτονιά που μοιάζει προάγγελος και συνέχεια, φυσική κι επακόλουθη, του θεάματος που μόλις παρακολούθησες. Συγχαρητήρια σε όλους! Δεν ξεχωρίζει κανείς!!! Κι αυτό είναι άθλος επιπρόσθετος, σπάνιος κι αξέπαινος, όαση στα ασφυκτικά (και αγχωτικά, ενίοτε) νεοελληνικά θεατρικά μας πράγματα.

Ο Καρατζογιάννης, άλλωστε, έχει μελετήσει και εμβαθύνει το έργο της συγγραφέως.Δικαιώνει τη διαδρομή της στο σανίδι η πρωταγωνίστρια Πέγκυ Σταθακοπούλου.Διάσταση εύθυμη και αναπάντεχα ερωτική δίνει στη Μαρίκα η Τζένη Σκαρλάτου κι ο Σταύρος Μερμήγκης, χειροπιαστή απόδειξη πως οι μεγάλοι ηθοποιοί φαίνονται στους μικρούς ρόλους.Πραγματική αποκάλυψη οι νεότεροι Αγησίλαος Μικελάτος, Βασιλική Τρουφάκου και Κώστας Νικούλι.

(..)Τον δεύτερο δρόμο ακολουθεί η παράσταση στο Θέατρο “Σταθμός”, συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, πιάνοντας το αφηγηματικό νήμα από τη βραχύτερη και πιο δύσκολη άκρη του, την οικογενειακή.Είδε και διέκρινε το αδιέξοδο της αγάπης όταν είναι κτητική και του έρωτα όταν είναι ζηλωτικός.Έδωσε ανάγλυφη την ψυχολογία των προσώπων, με όλες τις μικροκλίμακες των συναισθημάτων.

Μεστό και έντονα αλληγορικό θεατρικό πόνημα, αφιερωμένο στους αγωνιστές του ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού ή σε όσους δηλώνουν εραστές του.Ένα έργο που οποίου η δραματική υπόσταση αποδεικνύεται άρτια, χωρίς παράβαση των ορίων, που χαρακτηρίζουν μια ρεαλιστική δημιουργία. Μία «αριστοκρατική» θεατρική εμπειρία, που σεβόμενη τον εαυτό της, δεν προδίδει.

Αυτό τον καιρό στο θέατρο Σταθμός ανεβαίνει ένα από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής δραματουργίας «Ο ήχος του όπλου» που έγραψε η Αναγνωστάκη πριν από τριάντα χρόνια.Σκηνοθετεί ο Μάνος Καρατζογιάννης. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει με αφοσίωση επιστήμονα το έργο της συγγραφέως στο σύνολο του και έχει πάντα την πρόθεση να καταδεικνύει ότι, όπου χρονικά και να τοποθετηθεί, η Αναγνωστάκη θα συνοψίζει τη ροή του κόσμου σαν έφηβη που περνάει μέσα από πυρά, βγάζοντας τη γλώσσα σε κάθε ένοπλο, τάχα μου, γνώστη. (…) Παρακουλουθώντας κανείς την παράσταση αντιλαμβάνεται αμέσως την ευλαβική αποκωδικοποίηση όλων των λεπτομερειών, την ποιητική αγάπη του σκηνοθέτη προς τη συγγραφέα, την αφοπλιστική παράδοση όλων των ηθοποιών στο διαλυμένο σύμπαν των χαρακτήρων, το παρελθόν που γίνεται παρόν και μετά μέλλον, τον επιλεκτικό θάνατο απέναντι στο αδιέξοδο.»