Δημήτρης Οικονόμου
«ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ»
σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη
με την Ελένη Κοκκίδου
Πρεμιέρα: Τετάρτη 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 19:30
- Ρωμαϊκή Αγορά. Η τελευταία μεγάλη συναυλία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Το καλλιτεχνικό γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και το πλήθος είναι τόσο μεγάλο που παρακολουθεί τη συναυλία κρεμασμένο στα κάγκελα. Λίγο πριν την έναρξη, η Φλέρυ παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Περνάει κάποια ώρα μόνη της προσπαθώντας να συνέλθει και να βρει το κουράγιο που χρειάζεται. Πώς ένιωθε; Από πού προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη; Ποιες ήταν οι αξίες της και ποιοι οι εφιάλτες της; Με αυτά τα δραματικά λεπτά, τις σκέψεις, τα συναισθήματά, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες της τραγουδίστριας καταπιάνεται το έργο, αναζητώντας το όριο εκείνο ανάμεσα στην Τέχνη και τη θυσία. Την ιδιοφυία και το τίμημα.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, μετά τις παραστάσεις «Για την Ελένη», για την Ελένη Παπαδάκη, «Φύλακας μιας Επανάστασης», για τον Γιάννη Βλαχογιάννη, και την ταινία του «Μελίνα Στοπ – Καρέ, αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», σκηνοθετεί την Ελένη Κοκκίδου σε μια παράσταση για τη φωνή – φαινόμενο του ελληνικού τραγουδιού, τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Το κείμενο της παράστασης υπογράφει ο βραβευμένος πεζογράφος Δημήτρης Οικονόμου.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το κοινό δεν είναι τίποτ’ άλλο
παρά οι γονείς κι εμείς
ένα μικρό, ανυπεράσπιστο παιδί μπροστά τους
Ίσως να ’χει δίκιο. Πάντως λέει την αλήθεια. Την αλήθεια της.
Όπως όλοι οι «τρελοί»… Στην περίπτωσή της βέβαια το παιδί είναι ένα θαύμα και η τρέλα της έρχεται από το φεγγάρι.
Ναι, για τη Φλέρυ μιλάμε – πενήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Μεγάλου Ερωτικού» – για «το τραγούδι της»… τις «ώρες τις συντριβής της», μέσα από το εξαιρετικό κείμενο του πεζογράφου Δημήτρη Οικονόμου, ο οποίος γράφει πρώτη φορά για το θέατρο, και την αισθαντική ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου. Κι ο ήχος του Μάνου Χατζιδάκι πάντα «ανεπανάληπτος», όπως χαρακτήριζε και ο ίδιος ο συνθέτης τη φωνή της.
Μια φωνή που μπορεί να ελευθερώνει την καρδιά μας.
Μια φωνή σαν της Φλέρυς Νταντωνάκη.
Μάνος Καρατζογιάννης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου
Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπέκας
Γραφιστικά: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Τετάρτη 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 19:30
Παραστάσεις: από 8 Μαρτίου έως 9 Απριλίου
Κάθε Τετάρτη στις 19:30, Σάββατο στις 18:15, Κυριακή στις 21:00
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Τετάρτη : Γενική είσοδος 10 ευρώ
Σάββατο & Κυριακή: 15 ευρώ (κανονικό), 13 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (ανέργων – ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (ατέλεια)
Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Επιχορηγούμενη παραγωγή από το Υπουργείο Πολιτισμού.
* Το κείμενο έχει την έγκριση της κόρης της Φλέρυς Νταντωνάκη, της μοναδικής της κληρονόμου, αλλά και της αδελφής της.
Έγραψαν για την παράσταση
Η παράσταση «Το τραγούδι της Φλέρυς» στο θέατρο «Σταθμός» τα είχα όλα: είχε το κείμενο του Δημήτρη Οικονόμου -στο πρώτο του θεατρικό που παρουσιάζεται, γιατί μαθαίνω ότι έχει κι άλλα στο συρτάρι του. Ένα κείμενο που «κρυφάκουσε» και συναισθάνθηκε τις σκέψεις, τους φόβους, τους δαίμονες και της αγωνίες της αξέχαστης Φλέρυς Νταντωνάκη, ένα κείμενο που είχε έρευνα και άγγιξε πολλές φορές τη ροή του χρόνου (και των χρόνων της Φλέρυς), της ιστορίας και της ιστορίας της. Είχε τη σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, που υπογράμμισε με τη γλώσσα του θεάτρου, όσο χρειαζόταν, την προσωπικότητα αυτής της μοναδικής ερμηνεύτριας και έδωσε τον απόλυτο χώρο στην ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου, η οποία άγγιξε εύστοχα την ευθραυστότητα, την ευαισθησία και τις μεταπτώσεις της διάθεσής της Φλέρυς, και μετέδωσε πολλές φορές συγκίνηση στην πλατεία. (…) Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή της παράστασης, γιατί ήταν πολλές: τα χρόνια της Αμερικής, ο Μάνος, ο «Μεγάλος Ερωτικός», οι δαίμονές της που έρχονταν και ξανάρχονταν. Ξέρω μόνο ότι συγκινήθηκα πολλές φορές σ’ αυτή την παράσταση (διόλου εύκολο και σύνηθες για τους ανθρώπους που βλέπουμε πολύ θέατρο). Και σιγοτραγούδησα, μαζί με την Ελένη Κοκκίδου, άλλες τόσες. Γιατί, ασφαλώς, οι μύθοι πάντα γοητεύουν και συγκινούν. Πόσο μάλλον όταν είναι μέρος και της δικής μας διαδρομής και των δικών μας στιγμών.
Ανατριχιαστική η ερμηνεία τής Ελένης Κοκκίδου. Λυρικά μελοδραματικό το κείμενο που έγραψε ο Δημήτρης Οικονόμου. Καφκική η σκηνοθεσία τού Μάνου Καρατζογιάννη. Ζενεϊκά τα σκηνικά και τα κοστούμια που σχεδίασε η επίσης αλλοδιαστασιακή Άσση Δημητρολοπούλου. Φωτισμοί και μουσική, βιντεοπροβολές και φωτογραφίες, αρωματικά sticks που ανάβουν και σβήνουν… όπως και στην πραγματικότητα. Σαν καβαφικά κεριά.
Κωνσταντίνος Μπούρας, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ | Γράφειν (wordpress.com)
Και είναι ακριβώς εκεί, στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός που συντελείται το θαύμα. Είναι λες και ο χωροχρόνος καταργείται και όλοι μαζί μεταφερόμαστε σε μια στιγμή μαγική που παντρεύει το πριν, το μετά και το πάντα. Το κείμενο του Δημήτρη Οικονόμου (που όπως διαβάζω έχει την έγκριση τόσο της κόρης όσο και της αδελφής της Φλέρυς Νταντωνάκη) φαντάζει αλλόκοσμο, σπαρακτικά ρεαλιστικό από τη μια, ποιητικά ρομαντικό από την άλλη, έτσι καθώς ξεχειλίζει τις λέξεις με μια αβάσταχτη μουσικότητα, λες και ακούς εκστατικά μια συμφωνία που την παίζει ορχήστρα αόρατη που όμως σε περικυκλώνει από παντού. Ταξιδεμένος στον χρόνο ο λόγος, απεικονίζει στιγμιότυπα, προσφέρει τραγούδια, χαρίζει απλόχερα ψυχή και ζωντανεύει αυτό το πλάσμα μπροστά μας σαν μορφή υπαρκτή και μαζί φάσμα από έναν κόσμο άλλον, στον οποίο όλοι εμείς βρεθήκαμε διαχρονικά παρόντες.
Τούτη εδώ η μυσταγωγία του κειμένου φαίνεται πως μάγεψε και τον Μάνο Καρατζογιάννη καθώς του προσδίδει σκηνική υπόσταση σε μια παράσταση εξίσου μαγική. Με την αρωγή της Άσης Δημητρολοπούλου στα σκηνικά, επιμερίζει τη μεγάλη σκηνή σε μικρά, διακριτά αλλά σπουδαία σημεία της αφήγησης, πλάθοντας διαρκώς νέους χώρους που είναι σαν να μεταμορφώνονται διαρκώς και να ζωγραφίζουν τον τόπο δράσης του κάθε μικρού ή μεγάλου σταθμού της ζωής της Φλέρυς. Την ίδια περίσσια αξία σε αυτό το στροβίλισμα στον χωροχρόνο κατέχουν και οι συναρπαστικοί φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου, που ακολουθούν κατά γράμμα τις λέξεις, τις νότες και το συναίσθημα σαν να χορεύουν στο άκουσμά τους και μαζί να φωτίζουν ή να σκιάζουν την ψυχή αυτής της γυναίκας που ξεδιπλώνεται μπροστά μας…Αφουγκραζόμενος κάθε λεπτομέρεια της κάθε λέξης, ο Μάνος Καρατζογιάννης επενδύει σοφά στη μουσικότητα του λόγου και της προσωπικότητας και σκηνοθετεί σαν μαέστρος αυτής της αόρατης ορχήστρας, προσέχοντας κάθε λεπτή μετάβαση από το αλέγκρο στο αντάντε και από εκεί σε κάθε παραλλαγή που οδηγεί στο τραγικό αντάτζιο. Είναι τόσο συναρπαστικός ο τρόπος που ερμηνεύει σκηνοθετικά κάθε λέξη που εν τέλει όλες μαζί σε παρασέρνουν σε έναν βαθιά συναισθηματικό κυματισμό που προκαλεί συγκινητική παραζάλη.
Και έπειτα είναι η Ελένη Κοκκίδου. Μόνη επάνω στη σκηνή, εξαϋλώνεται και η ίδια μαζί με τον τόπο και τον χρόνο και μεταμορφώνεται συγκλονιστικά μπροστά στα μάτια μας στη Φλέρυ Νταντωνάκη και μαζί σε όλες αυτές τις μυθικές φιγούρες που συντρόφεψαν ή σημάδεψαν τη ζωή της. Χωρίς ίχνος μιμητισμού αλλά πλήρης συμπεροφορικών μεταστροφών, η Ελένη Κοκκίδου δεν αφηγείται απλά μα ζει αυτήν την άλλη ζωή όπως και τις ζωές των άλλων, κάθε φορά που βάζει στο στόμα της τις λέξεις τους. Κάπως έτσι είναι που η ψευδαίσθηση γιγαντώνεται και αποκτά σώμα υλικό, λες και μαζί της στη σκηνή παίζουν κι όλοι οι άλλοι για τους οποίους μιλά, λες και βλέπεις τον Χατζιδάκι να την κοιτά χαμογελαστός στην άκρη της σκηνής, ενόσω εκείνη τραγουδά. Έχει μια τέτοια προσήλωση η ερμηνεία της που εν τέλει κι εμείς απέναντί της γινόμαστε ένα με τον κόσμο της, κοινό της ρωμαϊκής αγοράς το 1985 ή άυλοι αυτόπτες μάρτυρες της ζωής της. Διατηρώντας και η ίδια στο διηνεκές της παράστασης τη μουσικότητα του λόγου αλλά και αυτήν που καθοδηγούσε την ίδια τη Φλέρυ, μετατρέπει την πρόζα σε τραγούδι και τα τραγούδια σε εναρμονισμένο μέρος της πρόζας, με φωνή που πάλλεται στις οκτάβες, σαν συμφωνική ορχήστρα και με βλέμμα που σε διαπερνά μέσα από τις σκιές και κοιτάζει κατάματα την ψυχή σου, σαν να μιλάει είτε στον καθένα ξεχωριστά είτε σε κανέναν άλλον παρά στον ίδιο, τον τραυματισμένο και φοβισμένο της εαυτό. Απλά συγκλονιστική.
Μάνος θηραίος, cinemano.gr