Εnda Walsh
σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη
Πρεμιέρα: 17 Δεκεμβρίου 2022 στο Θέατρο Σταθμός
Παρασκευή- Σάββατο στις 21:00 , Κυριακή 18:00
προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/xapi-medicine/
Πονάει εκεί μέσα
Μαύρο σκοτάδι
Έλα ήλιε σε βλέπω
Πέρνα το σύννεφο
Πως λάμπεις!
Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη – το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Πώς είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πώς είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;
Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες» παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.
Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Σ’ έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει, είναι να μπορεί να πει μια ιστορία» συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ίσως είναι ο μόνος δρόμος για το «happiness», αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Πάντως τα χάπια από μόνα τους δε φαίνεται να βοηθούν αρκετά. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει το «Χάπι», την από αρχαιότητας δηλαδή θεραπευτική χρήση του θεάτρου, ειδικά στις μέρες μας όπου την πρωτοκαθεδρία στην ψυχαγωγία του κοινού έχουν καταλάβει οι ψηφιακές πλατφόρμες και η τόσο παινεμένη από το ελληνικό twitter τηλεοπτική μυθοπλασία.
Που άραγε άγεται η ψυχή και πώς φέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος;
Αν δεν είχε κλειστεί μέσα, θα είχαν ξυπνήσει ή δε θα είχαν «ουρλιάξει» τα πολλαπλά του τραύματα;
Κι αν μπουσουλήσει απ’ την αρχή θα μπορέσει να ξαναβρεί ένα νήμα;;
Ίσως ένα νήμα να είναι το νόημα…
Για «να στεριώσει η αγάπη».
Ναι, η ιστορία του Τζον Κέιν μας αφορά όλους μας!
Μάνος Καρατζογιάννης
Σημείωμα μεταφραστή:
Το Χάπι: Μια εισαγωγή σε ένα κόσμο ορθάνοιχτο…
Λένε ότι οι ιστορίες μας είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Στο θέατρο η σύγκρουση ανάμεσα στην αφήγηση μιας ιστορίας και την αναπαράσταση της δίνει χώρο ώστε να μπουν στο μικροσκόπιο και να ανατραπούν οι κυρίαρχοι ορισμοί της ταυτότητας, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, της επικοινωνίας, της φροντίδας, της συνύπαρξης. Οι κύριες πηγές σχηματισμού ταυτότητας είναι η Εκπαίδευση, το Κράτος και η Θρησκεία. Η τάση είναι να ταυτίζεται η ύπαρξη με την υλική υπόσταση πράγμα που δίνει λαβές για εκατοντάδες παραφωνίες, πολλές φορές ειρωνικές ή σαρκαστικές, στην καθημερινότητα. Αυτές τις παραφωνίες εκμεταλλεύεται το θέατρο του Έντα Ουώλς και ειδικά το πιο πρόσφατο έργο του «Χάπι ή Medicine» για να ασκήσει την πολιτική και ανθρωπιστική κριτική του, να μας μιλήσει για τις στιγμές που η ίδια η αφήγηση κάνει τον ειρμό να χαθεί ώστε η ιστορία να γίνει δυσλειτουργική στο πλαίσιο των θεσμών αλλά υπερλειτουργική στο επίπεδο της έκφρασης.
Το «Χάπι» από την πρώτη στιγμή μας συστήνεται ως ένα περίπλοκο παιχνίδι που αρνείται να δώσει εξηγήσεις, σε καλεί με αφοπλιστική απλότητα να το παίξεις. Μέσα σε ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ρεαλιστικό πλαίσιο, αρχίζουν και μπλέκουν κώδικες από διαφορετικά θεατρικά είδη, το ψυχολογικό δράμα, η σωματική φάρσα, το μιούζικαλ, το ραδιοφωνικό θέατρο, συνυπάρχουν φτιάχνοντας ένα εκρηκτικό κοκτέηλ. Τα ρεαλιστικά έργα μας έχουν συνηθίσει να παραθέτουν μονολόγους οι οποίοι προχωρούν τη δράση γνωρίζοντας μας βαθύτερα τα κίνητρα των ηρώων. Εδώ η αφήγηση γίνεται η ίδια η δράση, ένας επιπλέον χαρακτήρας που δανείζεται το στόμα των ηρώων, τους δυναμιτίζει, τους αποσυναρμολογεί, τους κάνει μεγαλειώδεις, ανθρώπινους, ήρωες που αγωνίζονται να την ολοκληρώσουν. Η θεατρική μίμηση αποτελεί μια σειρά από εργαλεία υποκριτικά και μεταμορφωτικά. Τι γίνεται όταν ένας άλλος επιστημονικός χώρος δανείζεται αυτά τα εργαλεία για να θεραπεύσει τον ιστό του πραγματικού, άρα αυτά τα εργαλεία μιμούνται τον εαυτό τους σε ένα άλλο πλαίσιο; Και στη συνέχεια όταν το θέατρο φτιάχνει τη δική του μίμηση, χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά εργαλεία του, αλλά και μιμούμενο τη μίμησή τους; Τι αντίκτυπο έχει αυτό το ιλιγγιώδες κυνηγητό στη φαντασία του θεατή; Τέλος, το έργο μας καλεί να μη λησμονήσουμε στιγμή ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο πολιτισμικού τραύματος, το οποίο επιπλέον αρεσκόμαστε να επιδεικνύουμε και να περιφέρουμε, με έναν καπιταλισμό παντοδύναμο που ψυχορραγεί και τον έχουμε ανακηρύξει νεκρό προ πολλού. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι γονείς σου δεν υπάρχουν πια, αλλά οι λέξεις σου δε βγάζουν νόημα χωρίς αυτούς; Μπροστά στη σαρωτική συγκίνηση και το βιτριολικό χιούμορ που προσφέρει το «Χάπι» του Ουώλς είναι εύκολο να μπει σε δεύτερη μοίρα η πολιτική διάσταση του έργου.
Αυτές οι δυσλειτουργικές αφηγήσεις όμως, αποτυγχάνοντας να αποκτήσουν ειρμό και να βγάλουν ένα ενιαίο νόημα είναι σα να προτείνουν νέα, μη κανονιστικά μοντέλα για εθνικές ταυτότητες που λαμβάνουν υπόψη την πολυπλοκότητα του σύγχρονου ανθρώπου, το μετακβαντικό σύμπαν, τον χρόνο που ράγισε, την ανθρωπόκαινο εποχή.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης
Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης
Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου
Σκηνικό: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλιος Πλέσσας
Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Βασιλείου
Βοηθός ενδυματολόγου: Λυδία Τράντα
Φωτογραφίες promotion: Σπύρος Περδίου
Φωτογραφίες παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Τρέιλερ: Ηλίας Μόσχοβας
Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Έγραψαν για την παράσταση:
Το έργο αυτό, του Enda Walsh, είναι ήδη ένα μάθημα που έρχεται μέσα από την Τέχνη… Υπάρχει μια σχεδόν άμεση αντιστοιχία με τα βασικά θέματα της ψυχιατρικής φροντίδας και της έννοιας της ψυχικής νόσου σήμερα που ο Καρατζογιάννης κατόρθωσε και τα απομόνωσε και τα εξέφρασε ένα ένα ξεχωριστά με πολύ μεγάλη επιτυχία. Είναι ένα είδος μαθήματος… Είχα την τύχη να δω το έργο, που γράφτηκε το 2021, στο Εδιμβούργο σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, στο Φεστιβάλ, λοιπόν, σας λέω, θέλω να σας πω ότι κατά ευτυχή συγκυρία το ανέβασμα στην Ελλάδα είναι καλύτερο… Κάνει εδώ την καλύτερη σκηνοθεσία του… Τη βραδιά που ήμουνα εγώ ο κόσμος όχι μόνο χειροκρότησε παραληρώντας αλλά μετά δεν έφευγαν, καθόντουσαν έξω και μιλούσανε…” “… Δεν μπορώ να μην πω ότι σ’ αυτήν την παράσταση έχει δώσει όλο του τον εαυτό, δηλαδή ο ίδιος ως ερμηνευτής κυριαρχεί πάνω στη σκηνή…
H ψυχίατρος – ψυχαναλύτρια Χλόη Κολύρη συζητά με τον Χρήστο Παρίδη, «Χάπι»: Ποιες περιοχές της ψυχικής υγείας εξερευνά το έργο του Enda Walsh; | LiFO
Το «Χάπι» που βλέπουμε, χάρη στην εγρήγορση του μεταφραστή Αντώνη Γαλέου και του σκηνοθέτη Μάνου Καρατζογιάννη, λαμβάνεται όσο είναι ακόμα «ζεστό», στη θερμοκρασία της συναισθηματικής έντασης από τον κατ’ οίκον περιορισμό και την εν δήμω ανασφάλεια. Θεατρικά πρόκειται για έργο με 2+1 ρόλους, με τις δύο Μαρίες, τις Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, να παρουσιάζουν με αρτιότητα επί σκηνής το τυπικό (στην ουσία του κωμικό) δίδυμο των «δύο αταίριαστων», αν και δεμένων με αόρατη κλωστή, ρόλων. Μαζί τους συμμετέχει επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαΐδης, που αναπαράγει τους φανερούς αλλά κυρίως κρυφούς ήχους της μνήμης του Τζον.
Τον απαιτητικό κεντρικό ρόλο αναλαμβάνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης της παράστασης, Μάνος Καρατζογιάννης. Ο ρόλος απαιτεί πράγματι κάποιον που διαθέτει τη δυνατότητα να δει τη σκηνή σαν μέρος της δικής του παρουσίας, όπως κάνει ο Τζον. Ο Καρατζογιάννης αποδίδει με λεπτότητα τον ευαίσθητο νέο που έχει πέσει σε λάκκο και δεν μπορεί να εξέλθει, όμοια όπως ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία του από τον νεροχύτη της κουζίνας στον οποίο η μητέρα του -προφανώς με ζητήματα κατάθλιψης- τον εγκατέλειψε κάποτε όταν ήταν βρέφος. Διαγράφει τραύματα που ο ίδιος ο ρόλος συγκαλύπτει, όπως τη σκηνή βιασμού του από τους συνομηλίκους του. Αναζητά και ο ίδιος λέξεις που θα χαρίσουν στον ήρωά του την ποιητική διάσταση ενός κόσμου που ανοίγεται πέρα από το παράθυρο του δωματίου του. Και συμπληρώνει τον βίο του Τζον με τη δική του βιογραφία: διόλου τυχαία, μια σειρά από παλιούς συνεργάτες του σκηνοθέτη συμμετέχουν στην παράσταση, αποδίδοντας «φωνές» που αναδύονται από τη μνήμη του πρωταγωνιστή.
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η νόσος της μοναξιάς και η θεραπεία του θεάτρου | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)
Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που συνδέει ορισμένα από τα έργα που επιλέγει να ανεβάσει ο Μάνος Καρατζογιάννης στο Θέατρο Σταθμός. Ένα στοιχείο που συγχρόνως αποτελεί κοινωνικό αίτημα και ” παγίδα ” της εποχής μας: το διαφορετικό και η ματιά μας πάνω σε αυτό. Ζούμε σε εποχές που η τάση είναι να αγκαλιάσουμε, να ενσωματώσουμε, να μην αφήσουμε στο περιθώριο όποιον δεν είναι ” σαν κι εμάς “. Την ίδια στιγμή, όπως εμείς οι ίδιοι, η ίδια η κοινωνία δυσκολεύεται να το υπηρετήσει και το απομονώνει – ίσως γιατί δε θέλει ή δεν μπορεί να το καταλάβει.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Τζον Κέιν, ο κεντρικός ήρωας στο ” Χάπι ” ( ” Medicine “, 2021). (..)
Ο Μάνος Καρατζογιάννης έστησε το μικρό (σκηνικό) σύμπαν του Τζον Κέιν με φαντασία και αλήθεια, αφήνοντας απροσδιόριστο τον χώρο όσο και τον χρόνο, εναλλάσσοντας το ρυθμό – ενδιαφέρων ο διάλογος με τους ήχους των ντραμς, τις καταστάσεις και τις αντιδράσεις. Κράτησε για τον Τζον Κέιν μια μεστή, ώριμη ερμηνεία, που ακολουθώντας τη ροή του έργου τον εξελίσσει σταδιακά, κάνοντας τον να ενσωματώσει στη μεταφυσικότητα όλες τις αντιδράσεις, είτε αυτές είναι βίαιες είτε βαθιά εσωτερικές. Και μοιράζεται τη σκηνή με τις δυο ” Μαρίες ¨ – Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και Βέρα Μακρομαρίδου – δυο γυναίκες που έρχονται να συμμετάσχουν στο παιχνίδι του, με επαγγελματική αυστηρότητα η μια και μπόλικη αγάπη η άλλη, εκφράζοντας ουσιαστικά τα συστατικά της ίδιας της ζωής και της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που συχνά πυκνά θυμίζει τη ρήση του Σαρτρ ότι ” η κόλαση είναι οι άλλοι “.
Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΑ ΝΕΑ, Θεατρική θεραπεία – ΤΑ ΝΕΑ (tanea.gr)
Το νήμα του έργου το πιάνει γερά η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στην εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και δεν το εγκαταλείπει μέχρι το ανοιχτό τέλος, που αφήνει μια ελπίδα. Με έντονους αυξομειωμένους, «καρφωτούς» ρυθμούς, σε ύφος ελεγχόμενης απροδιοριστίας χώρου,ή χρόνου και με καμπύλους επανερχόμενους διακριτούς τόνους. Η διδασκαλία αποσπά από τους ισότιμους ηθοποιούς Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και Μάνο Καρατζογιάννη και τον ντράμερ επί σκηνής Βαγγέλη Παρασκευαϊδη ποιοτικές και ποιητικές, «χαλκήλατες», κρουστές, ερμηνείες – εικόνες βάθους.
Η «ομιλούσα» χαμηλότονη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη είναι πρωτότυπη, το σκηνικό του Κωνσταντίνου Χαλδαίου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα «παίζουν», οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου, καίριοι.
Λέανδρος Πολενάκης, Θέατρο / Οδός εξόδου από το «σπήλαιο» | Αυγή (avgi.gr)
Καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη παρουσίαση ενός σύγχρονου έργου, που θίγει με ευρηματικό τρόπο την αντιμετώπιση και περιθωριοποίηση των ψυχικά ασθενών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, σε σκηνοθετικό και ερμηνευτικό ρόλο, ανταποκρίνεται στον πρώτο με εμφανή αγάπη και φροντίδα και δίνει μια ωραία, καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη γεύση από το άγνωστο ως σήμερα κείμενο.
Τώνια Καράογλου, Χάπι – Κριτική – Athinorama.gr
Ο ρυθμός της παράστασης ακολουθεί ακριβώς τους δύο πόλους μιας κοινωνίας που ακροβατεί ανάμεσα στην ανθρωπιά και στην αναλγησία. Στους δύο πόλους της ψυχής που προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα στην τρικυμία των συναισθημάτων. Δυσκολεύτηκα να βρω τις λέξεις για να γράψω για το «Χάπι» καθώς ακόμα ηχούν οι ευαίσθητες χορδές που άγγιξε. Ευγνώμων που υπάρχει στο θέατρο αυτό το εξαίρετο πλάσμα, ο Μάνος Καρατζογιάννης, και ρίχνει το φως εκεί που πρέπει να ενωθεί ο κόσμος για να φύγει το σκοτάδι. Μια παράσταση απ΄ την οποία φεύγεις με περισσότερο κουράγιο και ελπίδα να αντιμετωπίσεις τη ζωή. Ευχή μου να την δείτε, να σπαρθεί μέσα σας ο σπόρος για τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο!
Έλενα Γαζγαλή, Είδαμε την παράσταση «Χάπι» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη στο θέατρο Σταθμός (all4fun.gr)
Η σκηνοθετική ματιά είναι φρέσκια, ευαίσθητη, αληθινή και τόσο μα τόσο τρυφερή και μας χαρίζει μια παράσταση- βάλσαμο για την ψυχή. Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας σε έναν αντικειμενικά πολύ δύσκολο ρόλο. Έναν ρόλο με έντονο ψυχικό φορτίο. Χωρίς να υποπέσει σε κανένα κλισέ, χρησιμοποίησε όλα τα εκφραστικά του μέσα με απόλυτη αλήθεια και ευαισθησία. Συγκινητικός, ποιητικός, ευάλωτος, διάφανος, φωτεινός. Δεν παίζει απλώς τον ρόλο τoυ Τζον, γίνεται ο ίδιος ο Τζον. Μεταμορφώνεται επί σκηνής και μας χαρίζει μια ερμηνεία που θα θυμόμαστε για καιρό. Ίσως είναι μία από τις ωραιότερες στιγμές της μέχρι τώρα ήδη πετυχημένης καριέρας του. Μια ερμηνεία που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη είναι η βιαστική, σκληρή, δύστροπη, κυνική Μαρία Νο 1. Με μία καλή παρουσία κατορθώνει και μας μεταφέρει την προσωπική αδιαφορία της για τον ασθενή Tζον και κατά συνέπεια για κάθε άνθρωπο που χρειάζεται την βοήθειά της. Εξαιρετική η Βέρα Μακρομαρίδου στον ρόλο της Μαρίας Νο 2. Είναι ευαίσθητη, γλυκιά συμπονετική. Μια προσωπικότητα με ενσυναίσθηση.
Είναι μια παράσταση που δεν χρειάζεται να τα καταλάβεις όλα για να την αγαπήσεις. Ακριβώς, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις απόλυτα κάποιον αλλά τίποτα δεν σε εμποδίζει από το να τον αγαπήσεις με όλο σου το είναι.
Και έτσι, η παράσταση γίνεται καθρέφτης του εαυτού της και γίνεται η ίδια το νόημα που κρύβει μέσα της για να μας αποδείξει την μεγάλη της αλήθεια
Βίβιαν Μητσάκου, Είδα την παράσταση «ΧΑΠΙ» – Theater Project 365
Ο Καρατζογιάννης ερμήνευσε εξαιρετικά τον Τζον Κέιν. Εκμεταλλευόμενος το δραματικό κείμενο, τα συμφραζόμενα, τις συμβατικότητες αυτού καθώς και το κοινωνικό και πνευματικό του υπόβαθρο ανέδειξε την θεατρική του ευχέρεια. Μέσω της δημιουργικής υποκριτικής του διαδικασίας παρουσίασε χωρίς ακρότητες και υπερβολές τις διαταραχές των συναισθημάτων του ήρωα που χαρακτηρίζονταν από έντονη και παρατεινόμενη λύπη, μελαγχολία ή απόγνωση. Οι δυο ηθοποιοί, Κρυστάλλη Ζαχαρουδιάκη και η Βέρα Μακρομαρίδου, ακολουθώντας τη σκηνοθετική διεύθυνση ανέλαβαν την πραγμάτωση όλων των διαλεκτικών μερών του έργου και ανταποκρίθηκαν εξίσου στις απαιτήσεις και στις εναλλαγές των ρόλων από το παρελθόν του Τζων. Η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη – απέδωσε επαρκώς τις εκφραστικές αλλαγές της φευγαλέας της προσωπικότητας και τη ψυχοσύνθεση της συναισθηματικά νωχελικής και άκαμπτης κυνικής Μαρίας Νο 2. Ιδιαίτερη αναφορά να γίνει στην χορευτική κίνηση της ηθοποιού η οποία έδωσε στην παράσταση μια παραλλαγή μιούζικαλ. Στον αντίποδα αυτής η Βέρα Μακρομαρίδου ως άλλη Μαρία Νο 1, πιο γλυκιά και τρυφερή, αντιμετωπίζει εξίσου τις διακυμάνσεις του ρόλου της. Η ερμηνεία της στο σύνολό της χαρακτηρίστηκε από διαύγεια, αμεσότητα, και χωρίς υπερβολές κινητικότητας. Το «Χάπι» αποτελεί μια έντεχνη και πρωτοποριακά σκηνοθετημένη αλληγορία με δομική συνοχή, που μέσω της περιγραφής ενός συγκεκριμένου θέματος κατάφερε να θίξει εμμέσως την γενικότερη αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία.
Σιμόνη- Μαρια Γκολούμποβιτς, Κριτική για την παράσταση “Χάπι” – Θεατρομανία | Παραστάσεις, διαγωνισμοί, κριτικές (theatromania.gr)
Πικρά αστείες, με απαράμιλλη υποκριτική και κινησιολογική άνεση οι ηθοποιοί Βέρα Μακρομαρίδου & Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη έδωσαν υπόσταση στις δύο Μαρίες του έργου και σε όσα αυτές συμβολίζουν. Μαζί τους, σε μία συνεχή και ουσιαστική αλληλεπίδραση με τη σκηνική δράση, ο εκφραστικότατος ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης, αφήνει το δικό του αφηγηματικό στίγμα, ενώ συνολικά η υπέροχη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη, ντύνει με υπόγειο χιούμορ και τρυφερότητα κομβικές σκηνές της παράστασης. Ο ίδιος ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως πολύ ορθά επεσήμανε ο γνωστός ψυχίατρος, δραματοθεραπευτής, πανεπιστημιακός διδάσκων και σκηνοθέτης, Στέλιος Κρασανάκης, στη συζήτηση που ακολούθησε μετά την παράσταση ερμήνευσε τον δύσκολο ρόλο του Τζον Κέιν χωρίς ίχνος υπερβολής. Μέσα από την έμπλεη ευαισθησίας απόδοση ενός τόσο σύνθετου χαρακτήρα, κατάφερε να συγκινήσει το κοινό αβίαστα, φωτίζοντας πολλές αθέατες πλευρές τόσο των ανθρώπων που παλεύουν με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όσο κι αυτών που για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά βρίσκονται στο στόχαστρο μίας ολοένα και πιο ανάλγητης κοινωνίας που τους στοχοποιεί και τους απομονώνει, στο πρώτο στραβοπάτημα.
Λίλα Παπαπάσχου, Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Θέατρο Σταθμός & είδε την παράσταση «ΧΑΠΙ» του Enda Walsh σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη – THEATHINAI (theathinaiart.com)
… Ο Τζιμ Κάρεϊ μοιάζει στον Τζον, το παιδί που υποδύεται με εξαιρετική επιτυχία και ενδελεχή μελέτη ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένα αθώο, ανυποψίαστο παιδί με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που βιώνει την απομόνωση και τον διαχωρισμό από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Ένα πολύ πληγωμένο παιδί. Ψάχνει να βρει τον δρόμο του και να ξεφύγει από τα σκοτάδια του. Είναι πολύ μόνος, εγκαταλελειμμένος από την οικογένειά του, που δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Λαμβάνει κάποια αγωγή στο χώρο αυτό, που μάλλον νοσηλεύεται, όμως δεν διευκρινίζεται αν θεραπεύεται ή απλά ησυχάζουν εκεί τα ανήσυχα πνεύματα με όλα αυτά τα θεατρικά και μουσικά παιχνίδια. Οι δυο Μαρίες Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη παίζουν ουσιαστικά και καίρια τον ρόλο τους. Η πρώτη Βέρα Μακρομαρίδου, πιο συμπονετική καθοδηγείται ουσιαστικά από την άλλη την Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, τη Μαρία με τον αστακό. Έχει μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και είναι αυτή που στο τέλος θα μείνει κοντά στον Τζον, ενώ η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη μπαίνει σε ρόλους, ενδύεται κοστούμια και αποσπά την ομολογία του ασθενούς και σαν επαγγελματίας. Αναχωρεί αφού πρώτα έχει επιτελέσει με χειρουργική ακρίβεια την αποστολή της. Εξαιρετικές ηθοποιοί και οι δυο δίπλα σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό και σκηνοθέτη τον Μάνο Καρατζογιάννη.
Mαρία Μαρή, Είδαμε το Χάπι στο θέατρο Σταθμός (in2life.gr)
Η παράσταση τρυπάει σαν βελόνα τον εγκέφαλο. Μιλά για την καταπονημένη ψυχοσύνθεση του σημερινού ανθρώπου, αναζητά την ελευθερία, ξεδιπλώνει τις μαύρες πτυχές της εξουσίας και τη βία που δεν έχει σταματημό. Είναι μια συγκλονιστική παράσταση που θα αφήσει το στίγμα της πάνω σας.
Μαίρη Ζαρακοβίτη, Χάπι (Medicine) @ Θέατρο Σταθμός | Keysmash
Σκηνοθετικά η θεατρική αυτή εμπειρία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι ένα αξιόλογο έργο με χαρακτήρα και αισθητική, καθώς η γλώσσα, η έκφραση και η κίνηση εναρμονίζονται στη δόμηση μιας τοιχογραφίας της κοινωνίας, με ακρίβεια και απροσδόκητα ευρηματικό τρόπο. Η παράσταση το «Χάπι», του Enda Walsh, με τον ξενικό τίτλο «Medicine», σε ρέουσα και καθάρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, γενικώς και ειδικώς μεταποιείται σε μελέτη ανθρωπισμού, ερχόμενη αντιμέτωπη με το ρατσισμό κάθε είδους και ύφους, ασκώντας δριμεία κριτική στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό status, με τη συνοδεία ενός καυστικού χιούμορ και φαρσικής ειρωνείας.
Στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ παρακολουθήσαμε μια παράσταση έμπλεη ευαισθησίας, που αφήνει στο τέλος ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ότι ακόμα και τα φτωχά αγριολούλουδα που ξεπετιούνται από τις σχισμάδες των τοίχων, έχουν ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί όλοι το αξίζουμε και το δικαιούμαστε. Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, ζωγραφίζει άναρχες γραμμές και πίσω τους κρύβει επιμελώς μια θεατρική νομοτέλεια. Το έργο του Walch, ένα βαρύ έργο, ο Καρατζογιάννης το ντύνει με χορό τραγούδι και διάφορα σασπένς, δημιουργώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Πολύ καλές οι Βέρα Μακρομαριδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, με εξαίρετη χορευτική κίνηση, έδωσαν στην παράσταση μια απόχρωση μιούζικαλ. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ερμηνεύει συγκλονιστικά τον Τζον Κέιν. Δίνει σε αυτή τη μορφή όλη την ευαισθησία και τον πόνο που είχε μέσα της. Το να τον βλέπεις να παίζει είναι μια θεατρική εμπειρία.
Λένα Σάββα, Είδαμε την παράσταση Χάπι στο θέατρο Σταθμός. (xn--mxahi4ajr.gr)
Θέλεις να ξεκινήσω από την ερμηνεία της Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, να συνεχίσω με τη Βέρα Μακρομαρίδου και να ολοκληρώσω με το απόλυτο topping του Μάνου Καρατζογιάννη; Τρεις ηθοποιοί ερμηνεύουν τρεις χαρακτήρες, χωρίς κενά, χωρίς απώλειες στο λόγο τους και με συνεχή δράση στο εδώ και τώρα. Ναι, είναι ένα πολύ δυνατό κείμενο, που με έκανε να σκεφτώ γύρω από τα θέματα της παιδικής βίας και της βίας γενικότερα, αλλά και της αγάπης, που μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Ο Μάνος Καρατζογιάννης υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης και συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις επιλογές των κειμένων και των συνεργατών του.
Μαριλένα Θεοδωράκου, Theater challenge: 4 παραστάσεις σε 2 μέρες, γίνεται; – Theater Mag
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μάνος Καρατζογιάννης καταγίνεται με ρόλο δραματικού προσώπου που είναι αυτό που αποκαλούμε «διαφορετικό» από τον μέσο όρο. Τον έχουμε θαυμάσει ξανά ως αυτιστικό Κρίστοφερ στο Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα του Σάιμον Στήβενς αλλά και ως κωφό Μπίλι στις Φυλές της Νίνα Ρέιν. Εδώ όμως, στο Χάπι, είναι πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο δυνατός και στέρεος ερμηνευτικά. Δίνεται σώμα και ψυχή στον ρόλο του Τζων μέσα από μια υπόκριση αξέχαστη, διαπεραστική, ξεχωριστή. Ανεβάζει ένα έργο που πρώτη φορά παίρνει σάρκα και οστά στο ευρωπαϊκό σανίδι, σκηνοθετεί μοναδικά τα τρία ακόμη επί σκηνής πρόσωπα, υπολογίζει ορθά κάθε λεπτομέρεια, μαγνητίζει με την ενέργεια που ξοδεύει. Απόδειξη οι γδαρμένοι του αγκώνες που δεν μπορούν να μην τους παρατηρήσουν οι θεατές από την πλατεία. Όλο αυτό το καλλιτεχνικό προϊόν δεν είναι τυχαία ποιοτικό: είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίπονης δουλειάς του Μ.Κ. επί σειρά ετών πότε ως ηθοποιός και πότε ως σκηνοθέτης, πότε και με τις δύο ιδιότητες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την ευθύνη που φέρει και ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός», γεγονός που τον επιφορτίζει με περισσότερη δράση και κόπο. Εξαιρετικές επιλογές είναι αμφότερες οι ηθοποιοί Βέρα Μακρομαρίδου (Μαρία1) και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη (Μαρία2) οι οποίες εναλλάσσουν ρόλους π.χ. η πρώτη γίνεται και Βάλερι ενώ η δεύτερη και Λίαμ. Η ιδέα να χρησιμοποιηθούν φωνές από πολυάριθμους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς των οποίων το ηχόχρωμα είναι χαρακτηριστικό (π.χ. του Καταλειφού και του Μουστάκη) είναι πολύ ευφυής και εξυπηρετεί πολύ όμορφα την απόδοση των άλλων ρόλων – δραματικών προσώπων που εντάσσονται στον μονόλογο του Τζων.
Μαρίνα Αποστόλου, Θεατρικές Απόψεις (theatrikesapopseis.blogspot.com)
Μια εξαιρετική παράσταση για τη βαρβαρότητα του ψυχιατρικού εγκλεισμού, τη θεραπευτική δύναμη του θεάτρου και τη λυτρωτική παρουσία της αγάπης.
Θανάσης Αντωνίου, Όταν το ψυχιατρικό «Χάπι» συνάντησε το θεατρικό happiness – Zeitgeist
Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη πραγματικά υπέροχη όπως και η σκηνοθεσία του, το ηχόχρωμα, οι διακυμάνσεις της φωνής του μας ανατριχιάζουν. Τα μάτια του Τζον Κέιν είναι δακρυσμένα. «Δεν σταμάτησα ποτέ να τους βλέπω. Αυτό το κεφάλι δεν ήταν ποτέ δικό μου. Δεν το ένιωσα δικό μου ούτε για μια στιγμή.» «Χειμώνας. Και η μητέρα γεμίζει τη λεκάνη καυτό νερό. Το νερό καίει τα πόδια. Όχι κλάματα.» Η μυρωδιά του παλιού αίματος διάχυτη στη ατμόσφαιρα και οι εναλλαγές του φωτισμού του Άγγελου Παπαδόπουλου, της μουσικής του Παναγιώτη Μανουηλίδη αντικατοπτρίζουν απόλυτα αναπαραστατικά τις εναλλαγές της διάθεσης, του ψυχισμού, των ρόλων. Φυσικά μαζί με τα καίριας σημασίας κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τα σκηνικά του Κωσταντίνου Χαλδαίου. «Αυτό που κάνουμε είναι ζωτικής σημασίας» υπενθυμίζουν με τις εκπληκτικά εναλασσόμενες ερμηνείες τους η Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη.
Έλλη Διακογιάννη, Είδαμε την παράσταση «Το χάπι» του Enda Walsh σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. (xn--mxahi4ajr.gr)
Σουρεαλιστικό κολαστήριο, αδυσώπητη μαύρη κωμωδία, σπαρακτικό δράμα και μαζί σχόλιο μιας οργουελικής πραγματικότητας, το “Χάπι”, το νέο θεατρικό του πολυγραφότατου και πολυβραβευμένου συγγραφέα και σεναριογράφου Έντα Γουώλς είναι ένα αναπόφευκτα σύγχρονο και μαζί διαχρονικό έργο για την παράνοια, τη βία μέσα μας αλλά και για την ίδια την τέχνη της υποκριτικής (τι ειρωνεία που στα Ελληνικά συναντά εξ αποστάσεως την υποκρισία). Ο Μάνος Καρατζογιάννης βυθίζεται στο δυστοπικό σύμπαν του Έντα Γουώλς και έχοντας στα χέρια του τη ακριβόλογη μετάφραση του Αντώνη Γαλαίου σκηνοθετεί το “Χάπι” με ακρίβεια και πλήρη αντίληψη του χωροχρονικού σχετισμού, διατηρώντας στην εκφορά του λόγου αλλά και στις ερμηνείες που διδάσκει τη δυαδικότητα του χρόνου και του θέματος, τις λεπτές ισορροπίες του κάθε ήρωα αλλά και τον τόπο δράσης. Η απόλυτη σύμπνοια μετάφρασης και σκηνοθεσίας κάνει τα Ελληνικά να μοιάζουν Αγγλικά στη ροή και στο άκουσμά τους, επιτρέποντας τόσο στον ίδιο όσο και στις δύο υπέροχες συμπρωταγωνίστριές του να διατηρήσουν τον απαιτούμενο ρεαλισμό των χαρακτήρων που λειτουργεί σαν άγκυρα μέσα σε αυτό το παρανοϊκό περιβάλλον.
Mάνος Θηραίος, Είδαμε την παράσταση | Χάπι | UrbanLife.gr
Το «Χάπι» είναι μια αλληγορική ποιητική φάρσα που θίγει τον ευάλωτο, τρωτό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σ ’έναν κόσμο που απεχθάνεται τη διαφορετικότητα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ως Τζων, η Βέρα Μακρομαρίδου ως Μαρία Ένα και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη ως Μαρία Δύο ταιριάζουν σκηνικά και υποστηρίζουν μια δυναμική παράσταση. Οι φωνές των ηθοποιών που επιστρατεύονται σε voice off (Νένα Μεντή για τη φωνή της μάνας, Δημήτρης Καταλειφός για τη φωνή του μπαμπά, Σοφία Φιλιππίδου για τη φωνή της δασκάλας, ο Δημήτρης Ήμελλος για τη φωνή του Λίαμ, ο Γιάννης Νταλιάνης για τη φωνή του ερευνητή) απαρτιώνουν την πολύ καλή σκηνοθετική δουλειά του Μάνου Καρατζογιάννη.
Νίκος Ξένιος, Bookpress «Χάπι» του Έντα Γουόλς, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο Θέατρο Σταθμός (κριτική) (bookpress.gr)
Αναλαμβάνοντας ένα ισχυρό ομολογουμένως ρίσκο με το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου, για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη, ο Μάνος Καρατζογιάννης καταφέρνει μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά να «περάσει» ατόφια την ιστορία στον θεατή. Δίχως φλυαρίες και περιττά φτιασίδια, ακολουθεί μια τρυφερή προσέγγιση που αναδεικνύει πλήρως και ομαλά τόσο τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα όσο και τα χρώματα του κόσμου που τον περιβάλλει. Με μεγάλη χαρά θα πω, δε, μιας και γνωρίζω προσωπικώς το μεράκι και την αφοσίωση που δίνει αδιάκοπα στην τέχνη του, πως ο Μάνος Καρατζογιάννης δεν ερμηνεύει τον Τζον Κέιν αλλά… είναι ο Τζον Κέιν. Αν και ανέλαβε αυτό τον διπλό δύσκολο ρόλο στο παρόν έργο, του σκηνοθέτη και του ερμηνευτή, με χρώματα ευαίσθητα μα και πονεμένα, ρωγμές αλλά και φως ψυχής, ανθίζει ο ήρωας του στην πλέον ώριμη σκηνική στιγμή του ηθοποιού. Εύγε, ειλικρινά, Μάνο. Πλάι του στη σκηνή βρίσκονται η Βέρα Μακρομαρίδου και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, οι οποία και αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να «ντυθούν» όλους τους ρόλους της ζωής, στο παρελθόν και το σήμερα, του Τζον. Με ερμηνευτικό πάθος και ορθή εναλλαγή συναισθημάτων επιτυγχάνουν, στο σύνολο, καίριες και ολοκληρωμένες ερμηνείες. Μουσική συνοδεία, επί σκηνής, φέρει ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης. Τα λειτουργικά σκηνικά του Κωνσταντίνου Χαλδαίου κατορθώνουν να μεταφέρουν τον θεατή ακριβώς μέσα στην ιστορία, ενώ τα προσεγμένα κοστούμια υπογράφει η Βασιλική Σύρμα. Οι απαραιτήτως ψυχροί φωτισμοί ανήκουν στον Άγγελο Παπαδόπουλο και η μουσική φέρει την υπογραφή του Παναγιώτη Μανουηλίδη. Προσωπικά την απήλαυσα την δουλειά και θα σας ωθήσω να την δείτε και εσείς στο Σταθμό, αγαπητοί φιλοι, μιας και έχει σαφώς λόγο ύπαρξης στην πλούσια καλλιτεχνική σεζόν που διανύουμε. Τόσο για την γνωριμία με ένα εξαίσιο νέο έργο του Enda Walsh όσο και για την αίσθηση αποχώρησης από την αίθουσα όντας πλημμυρισμένοι από το μεθυστικό άρωμα αυθεντικού θεάτρου.
Αλέξανδρος Κούρτης, Θέατρο: Σεργιάνι στην Χάπι συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία | Zappit
Κατ’ αρχάς, έγινε κοκκινομάλλης και του πάει πολύ (ένεκα το ιρλανδικό έργο ίσως). Κατά δεύτερον (αλλά καθόλου δεύτερον), ο κοκκινομάλλης πλέον Μάνος Καρατζογιάννης έχει μαζί του επί σκηνής δύο πολύ δυνατές ηθοποιούς: τις Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη. Τρίτον, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι συμμετέχουν στην παράσταση «Χάπι» στο θέατρο «Σταθμός»… Και εδώ θα πάρω λίγες γραμμές, για να μιλήσω γι’ αυτό το θέατρο. Ένα διαμαντάκι στο κέντρο της Αθήνας, σε μια περιοχή που μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές (όπως το παμπάλαιο γαλακτοπωλείο/ζαχαροπλαστείο «Αφοί Ρουφογάλα» πολύ κοντά στο θέατρο ή το καφέ μπαρ Morgan All Jeans) αλλά και γειτονιές υποβιβασμένες από το κράτος. Το να υπάρχει εκεί ένας χώρος πολιτισμού, με την αισθητική και την ιστορία του θεάτρου «Σταθμός», με την πολύ σοβαρή (και πολύ προσωπική) δουλειά που κάνει ο Μ. Καρατζογιάννης, μόνο να αναδείξει τις πρώτες μπορεί και να αναβαθμίσει τις δεύτερες. Το κάνει αυτό το καλό θέατρο. Που δεν χρειάζεται να είναι τεράστιο και πλουμιστό (αν και το αρχειακό/ιστορικό θεατρικό υλικό που εκθέτει ο Μάνος στο φουαγιέ τού «Σταθμός» είναι ανεκτίμητης αξίας). Αρκεί να είναι σοβαρό (με την έννοια του καλού ρεπερτορίου) και οικείο (με την έννοια της τρυφερότητας τόσο του ίδιου του χώρου όσο και των ανθρώπων του).
Νόρα Ράλλη, Η πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας [14-21.1.2023] | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)
Απαξάπαντες και απαξάπασαι αγνοούν την Αλήθεια κι έχουν ξεμάθει να την αναζητούν. Βυθίζονται απλώς ολοένα και περισσότερο στον παραισθητικό ύπνο τής χημείας και ζουν μηχανικά τον ανείπωτο Τρόμο μέχρι το ατομικό τους εκκρεμές να πάψει να ταλαντώνεται… Από αυτή την άποψη η παράσταση επέτυχεν απολύτως.
Κωνσταντίνος Μπούρας, Κωνσταντίνος Μπούρας: Χάπι («Medicine») στο Θέατρο Σταθμός – Περιοδικό Περί Ου (periou.gr)
Εδώ έρχεται και ο ρόλος του θεάτρου. Γιατί η συμβολή του θεάτρου στην βελτίωση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων είναι βαθιά και ουσιαστική! Το «Χάπι» μπορεί να είναι κάπως ή κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Σίγουρα όμως είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και να ακούμε τον διπλανό μας, αλλά κυρίως να νοιαστούμε ξανά για όσους αισθάνονται ή/και είναι ευάλωτοι.
Ανδρονίκη Προκόπη, Review: Αυτό το “Χάπι” μπορεί να γιατρέψει (welovetheater.gr)
«Όταν δεν είσαι σαν τους άλλους ανθρώπους». Ένα χάπι πικρό. Ένα έργο αυθεντικά ποιητικό, γεμάτο ζωηρές εικόνες και έντονο συμβολισμό και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Μάνο Καρατζογιάννη που δίνει στην παράσταση μια μελαγχολική ομορφιά.
Αλέξης Κανατάς, 3/1/2022 Facebook
Μια παράσταση που προκαλεί τη σιωπή, ρίχνει προβολείς στο λαβύρινθο του μυαλού και τα υπόγεια της ψυχής. Παγίδα έντονη το συναίσθημα, ταλάντευση ανάμεσα στην κραυγή και την απάθεια, ερωτηματικά για το τι είναι αυτό που αποτελεί τα κυρία συστατικά της ιστορίας του καθενός και βεβαιότητα πως η μήτρα που μας γέννησε είτε μας πνίγει στο απύθμενο πηγάδι της είτε μας κάνουν άνθη που φυτρώνουν από το αίμα των κραυγών τους. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ο Καρατζογιάννης, μαζί με τις συμπωταγωνίστριές του Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη κατέθεσε ψυχή, έσταξε δάκρυα ζωής κι απέδειξε άλλη μια φορά ότι είναι μοναδικός, ιδιαίτερος, φωτεινός.
Ρένα Παπακωνσταντίνου, theatrena
Ο στίχος της Λίνας μου ήρθε βλέποντας το σπαραχτικό “Χαπι”… Όλα ξέρω γιατί γίνονται και πως λειτουργούν, το μυαλό με βοήθησε να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν.. Πολύ ωραίες ερμηνείες κι από τους 3 πρωταγωνιστές, ο Μάνος το σκηνοθέτησε κιόλας, στο θέατρο “Σταθμός”!!!
Νίκος Ελευθερίου
Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση Χάπι του Enda Walsh. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγει τέτοιους δύσκολους ρόλους, έχει την ερμηνευτική ικανότητα να ανταποκριθεί στο έπακρο.
On the stage_gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: 17 Δεκεμβρίου 2022
Μέρες & ώρες παραστάσεων
Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 18:15
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Παρασκευή 10 ευρώ
Σάββατο & Κυριακή: 15 ευρώ (κανονικό), 13 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (ανέργων – ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (ατέλεια)
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://www.viva.gr/tickets/theater/xapi-medicine/
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267